de schorpioen in de kooi

Sintang, 21 oktober, 12:00

‘Kom, dan laat ik je nu de dieren van de pastoor zien.’ Zegt Jean. We lopen door de schitterende tuin die de pastoor eigenhandig heeft aangelegd. De tuin heeft een Britse structuur maar is gevuld met tientallen tropische planten waarvan ik slechts een paar eerder heb gezien.

We komen bij de poort van het hek, die versierd is met Indonesische motieven. In een ruime kooi zit de eerste aap van deze reis: een mannetjes gibbon. Hij is duidelijk blij om ons te zien want hij begint enthousiast koprollen te maken en slingert als een sneltrein door de kooi. Jean loopt naar het verblijf om het dier te kietelen. De gibbon piept en knarst al is het voor mij onduidelijk of hij nou wel of niet tegen kietelen kan.

De volgende halte zijn de orang-oetans. Die zitten in een soort ‘rijtjeshuis’ kooien. Ik heb zelf twaalf dagen quarantaine tijd dus mag ik deze dieren niet aanraken. Dat is maar goed ook, blijkt later, want mijn spijsvertering ligt overhoop. De eerste orang-oetan is Penai, hij komt geïnteresseerd naar ons toe en wijst naar het stukje plastic dat Jean in zijn handen houdt. ‘Wil je dit hebben?’ vraagt Jean, ‘natuurlijk, hier alsjeblieft.’ De mensaap grijpt het papiertje en besnuffeld het. Nadat hij er achter is gekomen dat er geen kruimeltje meer in het papiertje zit, geeft hij het terug aan Jean.

In de tweede kooi moet ik even goed kijken voordat ik de orang-oetan zie. Hij ligt achter een autoband in een hoopje te slapen op de grond. Dit dier hebben de pater en Jean geconfisqueerd van een particulier die het dier veel te weinig eten gaf. Ook zijn delen van zijn rechterarm verlamd zodat hij met zijn mond zijn arm moet optillen om hem te kunnen gebruiken.

Opeens zie ik dat achter in de kooi van dit arme dier nog een tweede dier rondloopt. Het is een keizerschorpioen zo groot als mijn hand. ‘Kijk eens wat een grote schorpioen!’ zeg ik. ‘Oei, is dat niet gevaarlijk?’ vraagt Jean. ‘Nou, schorpioenen zijn natuurlijk heel erg giftig.’ zeg ik. ‘Wacht,’ zegt Jean, ‘dan haal ik de verzorger erbij.’

Een tijdje later voegt een jonge Indonesiër zich bij ons. Hij lijkt mij erg jong, maar ik vind het sowieso lastig om Aziaten op leeftijd te schatten. De knul gaat de gooi in, gewapend met een takje. De schorpioen geeft zich niet zo maar gewonnen. Zijn taaie pantser bied lang weerstand tegen de punt van de stuk. Maar het duurt niet lang of de schorpioen is onschadelijk zodat ik hem van dichtbij kan bekijken. Schorpioenen zijn dieren die al heel erg lang op de wereld rondlopen en die de laatste miljoen jaar nauwelijks van uiterlijk zijn veranderd.

We bekijken de andere orang-oetans en Jean laat mij ook de krokodil van de pastoor zien, een onechte gaviaal met een scheve bek. Aan de eettafel vertelt Jean de pastoor over de schorpioen.